دل تنگم. دلتنگی تمام وجودم رو فرا گرفته ، بیش از حد بهش فکر می کنم. تمام فکرم شده اون. وابستگی عجیبی نسبت بهش پیدا کردم. واقعا عجیب. وقتی بهش زنگ می زنم قلبم به تپش میفته ، استرس می گیرم ، تمام غم هام در طی مدت حرف زدن با اون از دلم میره ولی بعد از قطع تلفنش دوباره غم پر می کشه میاد تو دلم میشینه. خیلی دوسش دارم اون میدونه ولی نمیدونه چقدر . من واسش میمیرم. هر چی بگه سریع قبول میکنم. صداش ، نگاش منو دیوونه می کنه. دلم نمیخواد واسه یه ثانیه هم ازش دور باشم. حتی فکر نکنم تولدم هم بیاد. خونشون از خونه ی ما خیلی دور تره. من مثله اون نیستم. اون یه فرشتس ولی من یه انسانم. می بینید چقدر با هم متفاوتیم. خییییییییییییییییلیییییییییی متفاوت. ولی چیکار کنم من بدون اون نمیتونم. اون عشقمه عمرمه نفسمه هم اون هم خواهر دوقولوش . عید خیلی داره بهم سخت میگذره.  همیشه یاد داشت روزانه براش مینویسم. همیشه به فکرشم ولی اون اینطور نیست. فکر نکنم یه ذره هم به فکرم باشه ولی به قول خودش پارمیسا باور کن من تو رو دوست دارم. دیروز پای تلفن ازش پرسیدم تو هم به فکر من بودی گفت شلوغ بود سرمون. در واقع خودشو زد به اون راه. ولی من فکر میکنم که اصلا به فکرم نبوده. احساس میکنم یکم بی احساسه. میگما مگه میشه یه نفر رو اینقدر دوست داشته باشی و خودشم بدونه ولی ندونسته با کاراش ازارت بده؟ همش خودشو بزنه به اون راه. حتی واسه 5 دیقه هم وقتشو واسط نذاره. ولی من چی در روز از 24 ساعت 18 ساعتشو به فکر اونم. روزی که واسه یه دیقه باهم سرد شه من اون روز رو نمیخوام. اسمشو حذف میکنم. 

فکر کنم دیگه خودتون باید فهمیده باشید واسه کیه؟ ولی من میگم:

حدیثه و محدثه ولی بیشتر بیشترش حدیثه چون محدثه یکم فکر میکنم منو بیشتر از اون دوست داره با اینکه کمتر از اون با هم صمیمیم.